Dit afscheidscollege is een verkenning van het thema: GRENZEN. Over het omgaan met grenzen en het eerbiedigen ervan. Kunnen we grenzen oprekken, vastzetten, inperken? Zijn ze doorlaatbaar of juist niet? De keuze voor dit onderwerp is niet toevallig.


Het verbindt mijn academisch werk met mijn onderwijs- en bestuurlijk werk. En het gaat ook over mijn eigen biografie. Welke grenzen heb ik geslecht, welke niet? Grenzen beperken speelruimte en creativiteit maar tegelijkertijd definiëren ze een speelveld waarin creativiteit juist tot zijn recht kan komen.


Ook in mijn onderzoekswerk speelden grenzen voortdurend een rol. Hoe is het bijvoorbeeld gesteld met de grenzen tussen beroepsbeoefenaren, tussen organisaties, tussen bestuur en toezicht? En wat wordt bedoeld met de zorgwekkende mededeling dat er grenzen aan de zorg zijn? Zo maar een paar vragen die ik in dit college wil verkennen.


In dat tussenland is sprake van ambiguïteit en onzekerheid – verlies zonder te weten wat komen gaat -. Maar het is ook een plek van bezinning, van ongebondenheid en creativiteit. De behoefte om ‘in control’ te moeten zijn verdringt de mogelijkheden van het tussenland. Of het wordt weg georganiseerd, of gevangen in een experiment of pilot, of gewoonweg genegeerd. Alles om het ongemak en het ambigue van het tussenland te vermijden.


Juist nu er in de gezondheidszorg zoveel op het spel staat, loont het de moeite dat tussenland wel te betreden. Daar komt interdisciplinair onderzoek tot bloei, is het mogelijk om formele en informele zorg te verbinden zonder eigenheid te verliezen. In dat tussenland kunnen beleid en uitvoering elkaar treffen en nieuwe wegen verkend. En in dat tussenland kunnen zorgaanbieders – mits zij hun vooroordelen opschorten - echt in gesprek gaan met ondernemers die veel aan de innovatie van de zorg bijdragen.

TOT SLOT
Dit college is een oproep aan ons allen: bewaak je grens, kijk er overheen en blijf hangen in het tussenland.